فکر کنم باید یه بار دیگه با خودم مرور کنم که چرا دارم اینجا مینویسم. چرا از اول اومدم اینجا و چرا هنوز، هر روز برمیگردم و میخونم و مینویسم. به خاطر بقا، به خاطر پیدا کردن خودم یا چیز دیگه. نمیدونم. یادم رفته. حتا اگه همون روزمرگی ‌ها رو هم بنویسم، باز امیدی هست، ولی حتا رغبت نمیکنم به نوشتن روزمرگی‌ها. به نگه داشتن لحظه‌ها و یادآوریشون. نه اینجا.

سال پیش، انگار سالی بود که همش در حال از دست دادن بودم. شاید همینه که نوشتن از خودم حالم رو به جای اینکه بهتر کنه دیگه بد و بدتر میکنه. همینه که گاهی به سرم میزنه دیگه ننویسم. لااقل فعلن. ببینم اوضاع چقدر میتونه بدتر بشه. و بعد که به اینجا میرسم میبینم این آخرین چیزیه که چهار چنگولی بهش چسبیدم، هنوز. بعد فکر میکنم نمیخوام این یکی رو هم از دست بدم. برای همین ادامه میدم با نوشتن چیزای مزخرف، خودم قایم میشم پشت همه اون فیلم‌ها و موسیقی و چمیدونم غرغر کردن سر جامعه و سیاست و روزمرگی.

میبینی، دیگه خودم نیستم، تو کی هستی، دیگه درباره هیچ کس نیست. حتا توش زندگی هم نیست. همینه که دیگه از خودم نمینویسم، حالم رو بد میکنه. مجبورم میکنه به خیلی چیزا فکر کنم که دوست ندارم. و بعد گاهی هم که از دستم در میره، میشه همینی که هست. پر از ناامیدی و مهوع. انگار نه انگار من همونم که یکی دو ساعت پیش داشتم خوش میگذروندم. جدیدن بیشتر پاک میکنم و عقب میکشم. انگار نه که من همونی بودم که هر چی بود میفرستادم. برای پیدا کردن خودم. و میگفتم این منم.

حالا نمیدونم. فکر کنم فقط اینو میفرستم برای اینکه ببینم هنوز جرات و شهامتش رو دارم یا نه. یا شایدم شد نامه‌ای برای خداحافظی.

ولی اگه خداحافظی نبود، دلم میخواد از این به بعد چیزی بنویسم که یه چیزی ازش دربیاد. یه چیزی که بعد با خوندنش بفهمم این و خودم نوشتم، این من بودم، زندگیم این بود، ترسام و ضعف هام اینا بود و اینا بود کارایی که کردم تا به اینجا رسیدم. سال پیش رو گفتم سال از دست دادن بود، ولی امسال انگار خوبه برام. حداقل فروردینش که خوب بود. گوش شیطون کر، انگار دارم به زندگی برمیگردم.

این فاکسی تونز دقیقن چیزیه که یه خوره موسیقی کم داره. فکرش رو بکنید من همیشه یه آهنگ که خیلی دوست داشتم و مرتب گوش میکردم رو، میرفتم اول تو ویکی درباره‌اش میخوندم، بعد احتمالن ممکن بود برم ویدیوش رو تو یوتیوب سرچ کنم و بعد هم اگه خدای نکرده نفهمیدم طرف داره چی میگه، (یا برام مهم بود که بدونم چی میگه، چون خیلی از آهنگا واقعن مهم نیست چی میگن، و زیباییشون به ریتمشونه، میدونید که) میرفتم و متنش رو از اینجا یا هر جا که شد سرچ میکردم.

حالا این فاکسیتونز، این اکستنشن فسقلی و ریزه میزه‌ای که آقای دکتر معرفی کرده به قول خودش اندشه. اول اینکه میشه بدون اینکه مرورگر رو ترک کرد، مدیا پلیر رو کنترل کنی، بعد هم که اصل کار اینجاست که با یک کلیک، برات یه صفحه میاره که توش این اطلاعات به طور کاملن منظم و شیک هست:

بیوگرافی خواننده، آخرین ویدیو‌های اون در یوتیوب، ژانر‌های موسیقی اون، وب سایت رسمیش، نتیجه جستجوش تو گوگل، عکس‌هاش تو فلیکر، ایستگاه رادیوییش از پاندورا و last.fm، و بالاخره متن اون آهنگی که الان دارید گوش میدید!! به علاوه اینکه چند تا هنرمند مشابه هم براتون معرفی میکنه. در ضمن لینک اون آلبوم از امازون هم بهتون میده.

مثلن من وقتی داشتم آهنگ Skin رو از مدونا گوش میکردم (با فقط یک کلیک) این صفحه رو برام اورد. خواننده‌های مشابه رو هم خیلی شیک بریتنی و کایلی مینوگ و گوین استفانی و نلی فورتادو معرفی کرده.

یا این یکی، مال زمانیه که آهنگ Sweet Sacrifice از اوانسنس رو گوش میکردم. هنرمند‌های مشابه کشته منو. Linkin Park و Avril Lavigne و Nickelback و 3 Doors Down.

موقع گوش کردن آهنگ مرغ شیدای نامجو هم این صفحه رو بهم داد... فوق العاده نیست؟ (هر چند، باید اطلاعات مربوط به اون فایل کامل باشه، مثلن اسم آهنگ Track 01 نباشه وگرنه کار نمیکنه)

تازه twiitytunes هم اومده که میشه با یه کلیک آهنگ مورد علاقه تو به twitter اضافه کنی. (هر چند هنوز با این پدیده twitter غریبه‌ام و دارم سعی خودمو میکنم بفهممش)

پی نوشت: راستی این تیکه آهنگ Sweet Sacrifice رو خیلی دوست دارم که میگه:

fear is only in our minds
but it's taking over all the time

ترس فقط تو ذهن ما وجود داره

ولی در تمام مدت بر همه چیز مسلطه

خیلی درست و واقعن تناقض جالبیه. عجیبه واقعن... چقدر کوریم گاهی.

همه چیز با طرح ساماندهی بیماران ام. اس. ی شروع شد. مثل خیلی چیزای دیگه کشور که تا مشمول طرح ساماندهی میشن باید عزا بگیری.

قدیم باید بعد از اینکه دکتر نسخه برات نوشت، میرفتی بیمه پرونده تشکیل میدادی و کمیسیون میرفتی و معاینه میشدی و اگه تقاضات قبول شد، بهت یه کارت میدادن که باهاش بتونی دارو بگیری. بعد ماه به ماه، باید میرفتی داروخانه و اون کارت رو میدادی امضا کنن، بعد بری چند تا کوچه اونور تر از اون کارت کپی بگیری، برگردی بدی به داروخانه و دارو تو تحویل بگیری. این مال زمان قبل از ساماندهی بود. سیستم عالی‌ای نبود ولی کار میکرد.

پارسال همین موقع‌ها بود که گفتن بیاید کارت هوشمند بگیرید! (مثل کارت هوشمند سوخت و چیزای دیگه که در عمل میبینی هوشمندیش متکی به هوش مسئول مربوطه‌است یعنی باید کارت رو همراه خودت ببری و به رویت اون آدمه برسونی، در هر حال...) از اون به بعد پروسه دارو گرفتن تبدیل شد به اینکه اول بری بدی دکتر نسخه اون ماه رو بنویسه، بعد اون نسخه رو ببری یه جا دیگه برای تایید، تازه مراحل کارت هوشمند و این چیزا هم جای دیگه‌ایه که از من قبول کنید هیچ کدوم از اینا نزدیک هم هم نیستند. بعد بری داروخانه، پس مونده آمپول‌های قبلی رو پس بدی و داروی جدید رو بگیری. البته همه این کارها هم باید چند روز قبل از اینکه داروت تموم بشه انجام بدی، چون اگه خیلی زود این کارو بکنی، تایید دکتر و تایید شرکت بیمه معتبر نیست و باید از اول این کارا رو بکنی.

انگار بازم مسئولین دارویی کشور راضی نشدن از این همه ابتکار و تصمیم گرفتن که یکی از داروهای اصلی بیماران ام.اس. (آونکس) رو به جای واردات خودشون تولید کنن. هیچی دیگه، نتیجه ازقبل معلومه، دارو مورد قبول پزشکان و بیماران نشد و پزشکا مجبور شدن به اون یکی داروی اصلی این بیماری روی بیارن. بتافرون.

حالا تازه ماجرا از اینجا شروع میشه، بتا فرون باید یه روز درمیون تزریق بشه تا اثر کنه، و چون این بیماری درمان قطعی نداره، این دارو برای جلوگیری از پیشرفت این بیماری و برای بیماران ام اس بسیار حیاتیه. در ضمن عوض کردن دارو و تزریق اون، چون با سیستم عصبی سر و کار داره بسیار زجر آوره و عادت کردن به یه دارو یا اختلال در نظمش این بیمارها رو به شدت اذیت میکنه.

حالا بگیرید و شاد شوید از گفته‌های وزیر بهداشت که میگه: ام اس چون درمان قطعی نداره دلیلی نداره که مصرف بتافرون در کشور اینقدر زیاد باشه!!! نتیجه چیه؟ اینکه این دارو نایاب شده. نیست...

باید هر روز زنگ بزنی به اطلاعات دارویی، که بگن اومده یا نه. اگه نه که هیچ. اگه آره میگن مثلن برو سیزده آبان یا بیست و نه فروردین یا چند تا داروخانه با اسم‌های مشابه تاریخی (که مناسبت هیچ کدوم رو هم یادمون نمونده چیه). حالا اگه شانس بیاری کسی هست اونجا که نظم رو برقرار کنه و اسم نوشته باشه، وگرنه که باید با چهارصد نفر آدم دیگه تو سر و کله هم بزنید که دارو رو بگیرید. تازه اگه از تایید نسخه‌تون مدتی گذشته باشه، دارو نمیتونید بگیرید و باید برگردید برید پروسه رو از اول تکرار کنید که معنی نهایی‌اش یعنی زرشک.

آدم از این همه برنامه ریزی دقیق و حساب شده لذت میبره واقعن. وقتی که برای هر عدد دارو، باید از هزار جا تاییدیه بگیری، و تازه به خیال خودتون طرح ساماندهی رو اجرا کردید، از تعداد دقیق بیماران ام.اس. و تعداد دارو‌های لازم اطلاع دقیق دارید. واقعن انقدر سخته توزیع چهارصد پونصد، یا اصلن هزار بسته دارو؟ یعنی از ساختن انرژی هسته‌ای تو زیر زمین هم سخت تره که یه دختر شونزده ساله از پسش برومد؟

اعتراض و تجمع و چیزای دیگه هم که ازقبل سرنوشتش مشخصه. نه راه به جایی برد نه کسی شنید. در همین رابطه این و این را هم بخوانید.

خبر تکمیلی: امروز خبر رسید که بتافرون ایرانی هم تولید شد. باید منتظر بحران شدید تری باشیم. وزیر هم که به راحتی آب خوردن دروغ میگوید: «وزيربهداشت همچنين در زمينه شايعه‌ كاهش ميزان يارانه‌داروي خارجي بيماران " ام.اس " گفت: يارانه داروي خارجي اين بيماران كاهش نيافته است، به عنوان مثال اگر قيمت جهاني دارويي ‪ ۱۰‬ميليون ريال است، هم اكنون اين دارو با قيمت ‪ ۱۵‬هزار ريال در بازار عرضه مي‌شود.» احتمالن منظور از پانزده هزار ریال همان پانصد هزار ریال بوده.

خبر تکمیلی 2: ایران نیوز گزارش داد که امروز بیماران ام اس خیابان طالقانی را در اعتراض به نبود دارو مسدود کرده اند. چیزی که در این گزارش نیست اینه که این اولین بار نیست که چنین تجمعی برگزار میشه.

عکس های تجمع را هم از اینجا ببینید.