بچه که بودم، گاهی یه ایده های عجیب غریب میزد به سرم. مثلن اینکه چه خوب میشد یه چیزی اختراع میشد که فلان کار رو بکنه، یا فیلمی بیاد که موضوعش این باشه و این قبیل ایده ها. البته عجیب غریب هم نبودن هیچ کدوم، چیزایی بودن واقعی و ملموس، که خب البته بعد از مدتی، دیر یا زود، چند ماه یا چند سال بعد همه اختراع شدن و اومدن و عادی شدن.

خب... یه مدتی، یادمه، بزگترین ترس زندگیم، یا یکی از آرزوهای زندگیم این بود که خدا کنه بعد وقتی بزرگ شدم (!) این فوران (!) ایده ها خاموش نشه و از بین نره. مثلن، تبدیل نشم به چیزی که صبح میره سر کار و سرشو میندازه پایین و عصر هم خسته و کوفته میاد و شام میخوره و میخوابه. میدونید که...

در هر حال... زمان میگذره، چه با آرزو و چه با ترس. کاری هم نداره که تو چیکار کردی و به کجا رسیدی و کدوم یکی از آرزوهاتو دنبال کردی. بزرگ شدم. ایده ها هنوز هستند (خدا رو شکر)، هنوزم هستند کسانی که زودتر اون کارو شروع میکنن و باعث میشن ایده هات بسوزن (قاعدتن) ولی یه فرق اساسی کرده. قدیم، ایده ها خیلی بزرگ و دور از دسترس بودن، و الان خیلی نزدیک و دست یافنتی.

اگه اون موقع هزار و یک بهانه بود که فعلن کوچیکی، سوادشو نداری، امکانش نیست یا حالا زوده، الان دیگه هیچ بهانه ای نیست. بزرگ شدی، سوادش رو داری، به لطف تکنولوژی و اینترنت هم که همه چی، به معنی کلمه همه چی، درست نوک انگشتته، منتها بازم یه چیزی انگار کمه که اون ایده رو بگیره و تبدیل به واقعیتش کنه. شاید بهش بشه گفت جسارت، شاید جنم، یا عرضه یا هر چی...

این دفعه نمیخوام غر بزنم، نه به سر سیستم آموزش پرورش، نه امکانات و نه هیچ چیز دیگه. تازگی ها دارم دنبال ریشه چیزا جای دیگه ای میگردم. جایی که ربط زیادی به دولت و سیستم هم نداره. میدونید که...

پی نوشت: یه زمانی بود آدمهای موفق، خیلی بزرگ و دور و عظیم بودن. الان میبینی طرف یا هم سن و سال خودته، یا یکی دو سال باهات اختلاف داره. شایدم کوچیکتر باشه. با وجود اینکه این واقعیتو یه جا ته ذهنت میدونی، ولی بازم که به یه همچین کسی برمیخوری، واقعن ترسناکه.