Labels: Life, Nostalgia

Labels: Nostalgia

Labels: Life

Labels: Life

Labels: Life, Nostalgia

نبوغ) امروز برنامه اوپرا Oprah درباره بچه‌های نابغه بود. خانم گشته بود از سرتاسر دنیا یه سری بچه نابغه پیدا کرده بود و آورده بود باهاشون حرف میزد. یه دختر پونزده ساله بود که قیافه ها و اسم‌ها رو خوب یادش میموند و تستش هم کردن و فوق العاده بود. یه پسر بچه تخسی هم بود که مجری یه Talk Show بود و میرفت با آدما مصاحبه میکرد و پررو بازی درمیاورد. اینا حالا هیچی.
یه پسر هندی بود، که میگفت تو دو سالگی خوندن یاد گرفته، تو چهار سالگی کارای شکسپیر رو میخونده و بعد هم خودش شروع کرده به نوشتن. تو پنج سالگی استعدادش تو پزشکی شکوفا شده و کتاب های پزشکی رو میخونده و تو شش سالگی بهش اجازه دادن که عمل های جراحی پزشک‌ها دیگه رو تماشا کنه و تو هفت سالگی اولین عملش رو موفقت آمیز انجام داده!!! الانم سیزده سالشه داره پزشکی میخونه و داره به درمان ژنتیکی برای سرطان فکر میکنه.
یه پسری اومده بود که واقعن هر چی فکر کردم نبوغش رو نتونستم تشخیص بدم. تنها هنرش این بود که تو سه چهار سالگی میتونست اعداد رو جمع کنه (واقعن خیلی خیلی این کار تو ایران عادیه، منم بلد بودم) و یه دختره دیگه رو آورده بود که تو هشت سالگی میتونست اپرا بخونه. (اینو خدایی منم میتونستم، اون موقع‌ها که خیلی خیلی کوچولو بودم و صدام سوپرانو بود (!) همیشه یه تیکه از اپرای فلوت سحر آمیز موتزارت رو میخوندم عین خواننده اصلی)
در هر حال... موقع دیدن این برنامه به بچه های خودمون فکر میکردم و خودمون که چقدر واقعن بدبختیم. وقتی اینا یه نشونه هر چند کوچیک و مبتذل از خلاقیت نشون میدن، چطوری ازشون پشتیبانی و حمایت میشه و تو کانال‌های خوب هدایت میشه. بر عکس ما که فقط تو مدرسه یاد گرفتیم که خفه شیم و دست به سینه بشینیم! نبوغ هم که یکی نشون میده هر از گاهی، میشه اون پسره طباطبایی، که کل قران رو حفظ کرده بود و بعد هم رفت حوزه و معلوم نشد چه بلایی سرش اومد.
دیگه تو این برنامه یه دختره سیاه پوستی اومده بود، که تو پونزده سالگی شرکت خودشو داشت و یه سری محصولات برای مو تولید میکرد و کلی هم موفقق شده بود. قضیه هم از این قرار بوده که این تو بچگی کچلی میگیره و براش استفاده از مواد شیمیایی رو قدغن میکنن. اینم میره یه جاهای عجیب و غریب، یه سری مواد اولیه میخوره و شروع میکنه به تولید مواد آرایشی بهداشتی ۱۰۰ درصد گیاهی! هیچی دیگه الان کلی وضعش خوب شده. حالا اگه ایران بود، موهاش میموند زیر مقنعه و عمرن کسی میفهمید که این کچله و احتمالن یه مدت بعد هم افسردگی میگرفت و باقی قضایا!
(نا خودآگاه یاد اون دختر پونزده ساله افتادم که احمدی نژاد میگفت تو خونه‌اش انرژی هسته‌ای تولید کرده و شده دانشمد هسته‌ای.)
آدم این وسط از خیلی چیزا حرص میخوره، یکی اینکه این همه بچه نابغه و باهوش داریم و دستی دستی هرز میدیمشون، دوم هم اینکه آدم بزرگاشم وقتی میخوان یه ایده‌ای چیزی رو به جایی برسونن انقدر سنگ جلو پاشون انداخته میشه و انقدر سرشون به چیزهای الکی گرم میشه که دیگه دل و دماغش رو ندارن و هم اینکه اصلن مشکل از حکومت و دولت هم نباشه، ماشالله هزار ماشالله فرهنگ غنی زیر آب زنی و خاله زنک بازی خودمونه که عادت کردیم فقط همدیگه رو لت و پار کنیم و از رو جنازه‌های همدیگه بالا بریم.
همیناس که هر سال کشورای دیگه هی کیفیت زندگیشون بهتر و بهتر میشه، مال ما هی بدتر و بدتر. امسال تو این لیست از آخر پنجم شدیم، بالاتر از عراق و سومالی و سودان و افغانستان و یمن.
بلرزون) بعضی چیزا هستند که انقدر خوبند که آدم حتا فکرش رو هم نمیکنه که ممکنه یه روز اتفاق بیافته. یا میگن خیلی بهتر از اونین که واقعی باشند، ولی بعضی چیزای خوب هم هر از گاهی اتفاق می‌افته. آهنگ جدید Beyonce عرضه شد، خواننده همراه کیه؟ Shakira...
از صبح تو خونه راه افتادم هی میگم Beyonce Beyonce, Shakira Shakira! ولی اشتباه نکنید، متاسفانه همونطور که گفتم خیلی بهتر از اونیه که واقعی باشه، و این آهنگم از متوسط آهنگای هر دو خواننده بدتره، ولی چه فرقی میکنه وقتی این دو تا رو کنار هم میبینی، نصف آهنگ رقص عربی، نصف دیگه‌اش رقص R&B! یه جا هر دو با لباس دو تیکه و موهای فرفری شکیرا، یه جا دیگه موهای صاف و لباس‌های همیشگی بیانسه.... وای، رقص‌ها هم که هماهنگ، دیگه خوراک اینه که هی پشت سر هم تکرارش کنی... اینم Beautiful Liar از بیانسه و شکیرا.

یاد پارسال افتادم، همین روزا بود که تازه Hips Don't Lie شکیرا اومده بود و من دانلودش کرده بودم و هی گوشش میکردم. عجب Hitی هم شد، چند ماه هر جا میرفتی، هر کانالی میزدی، و هر غلطی میکردی صدای شکیرا میومد و وایکلیف. Award show پشت Award Show، حتا تو اختتامیه جام جهانی هم بود، انقدر شکیرا جورای مختلفی این آهنگو اجرا کرد که همه حالشون به هم خورد. یادش به خیر! (خوشم میاد از هر چیزی یه نوستالوژی در میارم!) ولی این یکی به اون خوبی نیست، فقط به اعتبار اسم جفتشونه که انقدر خفن شده.
پی نوشت: کیفیت زندگی و حرص و نبوغ رو ول کن، شکیرا و بیانسه رو عشق است.

Labels: Censure, Music

چهارشنبه سوری امسال هم اومد و گذشت. این شبم از اون موقع‌هاییه که مدتها منتظرش میمونی، و سعی میکنی به بهترین نحو بگذرونیش و بعد ازش برای خودت، تا مدتها یه خاطره خوش نگه داری. چه اون موقع ها که تو کوچه ترقه بازی کردیم و از رو آتیش پریدیم، چه اون شبا که به مهمونی رفتن گذشت.
امشب، همش یاد چهارشنبه سوری پارسالم. همون سالی که خونه شیما بودم، و وسطای مهمونی علیرضا زنگ زد. یادمه باتری موبایلم تموم شده بود و با چه مکافاتی باهاش حرف زدم. چند بار قطع شد و SMS بازی کردیم، تا بالاخره یه شارژر پیدا شد و تونستیم یه دل سیر حرف بزنیم. چقدر شاد بود، و چقدر من شاد بودم. همون روزی بود که اولین پذیرشم از یه دانشگاه اومده بود و چقدر حس کرده بودم که رفتنم نزدیکه. حس خوشحالی و دلتنگی همزمان هم یه جورایی لذت بخش بود. همه اینا درست یکسال پیش بود. یه همچین شبی.
چقدر اون سال به سال بعد فکر کردم، به همچین روزی در سال بعد، یعنی امشب، و چقدر تصورم ازش دور بود از واقعیت.
چهارشنبه سوری امسال هم اومد و گذشت. شبی که هیچ فکر نمیکردم قراره خوش بگذره و میخواستم بمونم خونه و بگیرم بخوابم. ولی امشبم شد یه شب بیاد موندنی دیگه. با کلی خنده و رقص و خوراکی و دوستان شاد و صمیمی. و از همه مهم تر فراموشی تمام چیز‌هایی که تو این یک سال زجرم دادن. کاش میشد همیشه انقدر شاد بود... کاش همیشه آدم یادش بود که مشکلات چقدر حقیرند، و با یه کم خوشی و موسیقی و رقص و خنده میشه همه‌اش رو از یاد برد.
تو این دو هفته گذشته چقدر از نوروز ۸۶ بیزار بودم، چه کم حال و هوای عید داشتم، حتا خونه تکونی و آماده شدن خونه و مردم و بدتر از اون دیدن ماهی گلی های سر کوچه و خیابون هم این حال و هوا رو برام نیاورده بود. و چقدر امشب، یهو، تموم شدن سال گذشته رو با تمام وجود حس کردم. خیلی ناگهانی و بی خبر. درست تو این شب چهارشنبه سوری.

Labels: Life, Nostalgia

Labels: Politics

Labels: Censure, Cinema

Labels: Music

مهتاب (هما روستا) همون اول فیلم رو به دوربین میکنه و میگه، «ما داریم میریم تهران، برای عروسی خواهر کوچکترم. ما به تهران نمیرسیم. ما همگی میمیریم».
چه شروعی کوبنده تر و غافلگیر کننده‌تر از این، برای فیلمی که داستانش روی خط باریک بین مرگ و زندگی حرکت میکنه. مارتین اسکورسیزی میتونه بره غاز بچرونه، فرمان آرا صد سال دیگه هم از اون فیلم‌های مزخرف مثلن مرگیش بسازه، نمیتونه شاهکاری مثل «مسافران» رو بسازه. فیلمی درباره مرگ، ولی اینهمه سرشار از زندگی و امید.
کم کم داریم وارد یه روزبزرگ میشیم

یه روز بزرگ، قرار بود روز عروسی ماهرخ (مژده شمسایی) باشه، ولی تبدیل شد به روز مرگ خواهرش مهتاب. وقتی خبر رسید، همه در حال تدارک برای عروسی بودن، و منتظر رسیدن آینه‌ای که مهتاب قرار بود با خودش بیاره. حرف کارت عروسی و گل و باغ و ریسه چراغونی بود. حرفی هم که از دغ مرگ شدن و مرگ و خرابی میومد، خانم جون (جمیله شیخی) میگفت «دهنتونو شیرین کنید، حرف مرگ نزنین»
حرف مرگ نزنین

خبر فاجعه رو کسی باور نکرد، حتا تا زمانی که تایید شد. مادربزرگ میگفت، امکان نداره، اونا قراره آینه رو بیارن. آینه‌ای که نسل‌ها سر سفره عقد همه عروس‌های خونواده بوده. چطور ممکنه پیام‌آوران زندگی، طعمه جاده شده باشن؟
تا اینکه شاهد میاد و همه باور میکنن که مهتاب و خونواده‌اش از دست رفتن. ولی مادربزرگ هنوز سر حرفشه و میگه، نه این امکان نداره... شما تو صحنه تصادف آینه‌ای دیدید؟ نه! دیدید گفتم...
مراسم عوض شده

با اینکه بیضایی ضربه کوبنده رو همون اول وارد کرده، ولی هنوز ما هم مثل همه اهل خونه دودلیم در قبول یا رد فاجعه. همه حالا مقابل این پرسشند... عروسی یا عزا؟
خانم جون... صحنه گردان کل نمایشه. همه منتظر علامت مادربزرگن، چه در شادی و چه عزا. مثل چادری که تا ستون اصلیش سرپاست، به هر جون کندنی هست استواره، و وقتی مادربزرگ فرو میریزه کل خونواده سیاه پوش میشه...
لعنت به جاده‌ها اگه معنیشون جداییه

با اینکه فیلم درباره مرگه، اونم تو یه روز بزرگ، که قراره جشن شروع زندگی باشه، اما تردید و امید همه رو بین مرگ و زندگی، پذیرش و رد فاجعه نگه میداره. با اینکه همه غیر از مادربزرگ قانع شده‌اند که فاجعه اتفاق افتاده اما بازهم هر کسی این وسط دنبال یه کورسوی امیده.
تماشاگر هم از صدای جمیله شیخی نیرو میگیره وقتی که محکم و استوار و با قاطعیت، وسط مراسم عزا میگه:
برو لباس بپوش دختر... اونا برای عروسی تو میان

به سیاق کارهای بیضایی، فیلم بیشتر به نمایش شبیهه تا فیلم. حرکت‌های اغراق شده میزانسن دقیق و بازیگری بی خطا! همه چیز عالی و کامل چیده شده، و وقتی به فضای فیلم عادت میکنید از نمایش چشم برنمیدارید. فیلم‌برداری بی نقص در کنار تدوین عالی و حساب‌شده، به علاوه موسیقی متن بابک بیات چنان فضایی رو برای تماشاگر خلق میکنه که حتا بعد از پانزده‌سال از ساخته شدنش محکم و استوار بر جا ایستاده. چرخش‌های فیلم از شادی به غم، از تردید به پذیرش و از کابوس به تسلیم و از مرگ به امید رو میشه با تمام وجود احساس کرد.
«مسافران» رو باید دید... چندین بار هم باید دید. بیضایی فقط فیلم عالی میسازه. کمتر از اون هم نه. همینه که دیدنش فیلماش شده لذتی که فقط هر ده سال یک بار میشه تجربه اش کرد. مثل همین. دیدن جهانگیر فروهر، جمشید اسماعیل خانی و از همه بهتر، دیدن دوباره جمیله شیخی، وقتی میگه از مرگ حرف نزنین هر چی ازش میگذره، به ارزش و اعتبار فیلم اضافه میکنه.
مسافران، فیلم مردگان نیست، فیلم مسافران زنده است توی جاده‌ای که معنیش جدایی نیست.

پی نوشت: دنبال یه فیلم امیدوارانه میگشتم، وسط یه فیلم درباره مرگ پیداش کردم. بین این همه فیلم خارجی و هالیوودی و اروپایی و آسیایی، این همین جا، همین نزدیکی‌ها بود. آب در کوزه و ...
پی نوشت ۲: تمام عکس‌ها از روی VCD فیلم، متعلق به موسسه رسانه‌های تصویری گرفته شده.

Labels: Cinema

انقدر هم از این موجودات ناز و ادا دارن که... مثلن سگ‌ها باید یه چیزی بجوند (میشه براشون استخون لاستیکی خرید انداخت جلوشون!)، و ممکنه بیافتن به جون وسایل خونه. که میشه دعواشون کرد یا مثلن گربه‌ها عاشق اینن که برن رو مبل و تشک‌ها رو چنگ بزنن! (یه وسیله ای هست برای چنگ اندازی گربه‌ها!) خلاصه مصیبتیه حیوون بزرگ کردن.
این Sims2 بدیش اینه که آدم فکر میکنه داره زندگی میکنه و یهو میبینی صبح شد و هنوز مشغول بازی هستی و خسته هم نشدی... (البته اگه بتونی بعد از بازی هنوز بتونی ساعت رو بخونی وگرنه که باید از روی همون نور خورشید حدس بزنی چقدر بازی کردی). من خودم ترجیح میدم که با تقلب پولم رو خیلی خیلی زیاد کنم، بعد با اون پول برای خودم یه خونه خیلی خوشگل طراحی کنم و با وسایل فوق العاده‌ای که توش هست دکورش کنم... خونه فعلی من اینه:

خیلی خونه خوبیه منتها بدیش اینه که یکی که میاد خونه مهمونی باید یکساعت دنبالش بگردم ببینم کجا رفته. ماشالله همسایه‌ها هم همه کم رو و خجالتی، میان تو میرن سراغ همه وسایل آدم و یهو دیدی طرف ندیده نشناخته لخت شده رفته تو استخر!
راستی اگه خواستید sims بازی کنید وقتتون رو با غذا خوردن و خوابیدن و توالت رفتن و پول دراوردن الکی تلف نکنید. خیلی کارا میشه تو بازی کرد که با این نیاز‌های روزمره الکی، همه هیجان از دست میره... این کرک رو دانلود کنید، و هم اون سانسور احمقانه و اعصاب خورد کن رو بردارید، هم اینکه تمام نوار‌های انرژی و غذا و حمام و چیزایی مثل این رو با یک کلیک تا آخر زیاد کنید...
پی نوشت: وقتی ADSLام قطع شد، دو سه روزی تو شوک بودم و خلاصه با درد کشیدن و به تخت بسته شدن و اینا داشتم کم کم ترک عادت میکردم که این قضیه پیش اومد... انگار این اعتیاد درد خانمان سوزی شده که باید یه فکر اساسی کرد. عده‌ای ۲۴ مارس رو به عنوان روز جهانی Shutdown اعلام کردن و قرار شده تو این روز، فقط برای یک روز، کامپیوتر هامون رو خاموش کنیم و ببینیم میتونیم دووم بیاریم یا نه. در واقع یه تحقیقه که ببینیم چند نفر میتونن این کارو بکنن. (جالبه که اکثرن الکل و تلویزیون رو میخوان برای اون روز جانشین کامپیوترشون بکنن)

پی نوشت۲: این عکسم همینطوری اضافه میکنم چون بامزه‌است...

جریان از این قراره که یه سری موجود فضایی هم تو شهر هستند که البته رنگ پوستشون سبزه. حالا بچه‌های این زوج خوشبخت هم سبز شدن و البته واضحه که نه پدره سبزه و نه مادره...

Labels: Games