گویند رابطه اعتماد اجنبی جماعت با ملت ایران، نسبت معکوس داره با میزان ارتباطشون با ما. راست و دورغش پای همونا که میگن...

یادمه یکی تعریف میکرد که یه نفر خارجی برگشته بهش گفته تو چرا انقدر دروغ میگی؟ حالا اینم که خودشو کلی راست گو میدونسته کلی بهش برخورده و اینا، بعد فهمیده که همین شوخی‌های معمولی روزمره رو طرف خارجی درک نکرده و فکر کرده این داره هی بهش دروغ میگه. یا مثلن یه جا خوندم که از ایرانی بازی نوشته بود و میگفت که انگلیسی‌ها خیلی جنسشون خرابه و خوب مارو میشناسن. حتا یکی‌شون اصطلاح غریب و مهجور Iranian Game رو جانشین ایرانی‌بازی خودمون کرده بوده. خلاصه اینکه اینایی که جلای وطن میکنن و میرن بین غربتی‌ها زندگی میکنن، معمولن تا یه چند سالی با این تفاوت فرهنگی کلنجار میرن، تا اینکه بعد از یه مدتی هم خودشون شبیه اونا میشن و حالا بیا درستش کن. رفیق قدیمیته، بعد از چنند سال دیگه نه تعارف یادشه نه هیچی. anyway...

اینا رو گفتم برسم به تجربه خودم. فارغ از مسایل سیاسی و پشت پرده و چیزهایی از این قبیل، تو جریان ویزا گرفتن من یه نکته خیلی جالبی توجهم رو شدید به خودش جلب کرد. من در این یکسال، از سه کشور آمریکا، کانادا و استرالیا پذیرش تحصیلی داشتم، (حالا بماند شرح مصیبت ویزا نگرفتن و اینا) ولی سه پروسه کامل درخواست ویزا رو تو این چند ماه تجربه کردم.

امریکایی‌ها بعد از جریان گروگانگیری سال ۵۸، با ایران روابط سیاسی‌شون رو قطع کردن که هنوز هم این مسئله ادامه داره. برای درخواست ویزای آمریکا، یه رویه معمول اینه که دانشجو یه سری مدارک رو خودش تو خونه، با پرینتر و کامپیوتر شخصی، پرینت میگیره، میبره میده به سفارت خونه و ویزا هم معمولن میگیره... (من نکردما! ولی زیاد دیدم!)

اما کانادا... تو ایران سفارت خونه داره و یه کمی تیز تر از آمریکایی‌ها هم به نظر میرسن. اینا هر آشغالی رو به عنوان مدرک قبول نمیکنن. برای اینا میشه یه مهر هم اضافه کرد و یا ترجمه غیر رسمی هم براشون معتبره و خلاصه اینکه صدور یا عدم صدور ویزا زیاد ربطی به اعتبار اسناد نداره. یا مثل چند سال پیش به همه میده، یا مثل امسال که ... بماند.

اما استرالیا! دولت استرالیا در خیلی از بخش‌ها با دولت ایران قرارداد همکاری داره، از جمله تبادل نیروی کار ‌(تبادل هم که معلومه کدوم طرفیه) و چیزهای دیگه. حالا خودتون بگیرید که مدارکی که تحویل سفارت استرالیا میدید چقدر باید محکم و قانونی و چند تا مهر از چند تا مرجع قانونی داشته باشه و از چند تا فیلتر رد شده باشه تا شاید شاید سفارت استرالیا ازتون قبولش کنه!!!

واقعن آدم لذت میبره از اینهمه اعتماد سازی و فرهنگ ملی.

پی نوشت: خودم مشکل خاصی با مدرک و تایید نداشتم، فقط چیزایی که تو این مدت دیدم گفتم.