انتخابات سراسری استرالیا نزدیکه. اواخر همین هفته و تبلیغات حرب‌ها هم تو اوج خودشه. دیگه جایی نیست که بری و تبلیغ حزب‌ها رو سرت خراب نشه. حالا یه کم از انتخابات بگیم.

دو تا حزب پرقدرت لیبرال‌ها و کارگر‌ان. فعلن قدرت دست لیبرال‌هاست و جان هوارد (نخست وزیر) هم رئیس این حزبه. حزب دموکرات و سبز و ملی‌گراها و «اولویت با خانواده» (به خدا اسمشون همینه Family First) و گروه‌های دیگه هم هستند که از هر گاهی با این و گاهی با اون یکی ائتلاف میکنن، ولی رقابت اصلی بین همون دو تا اولی‌هاست. بین این بقیه سبز‌ها که معلومه وظعشون و ملتم زیاد جدیشون نمیگیرن. ولی خب به کارگر‌ها نزدیکترن تا اون یکی. مثل دموکرات‌ها که به کارگرا نزدیکن. ملی گراها و «اولویت خانواده» یه خورده قدیمی فکر میکنن و یه نمه بگی نگی نژاد پرستن و بیشتر با لیبرال ائتلاف میکنن.

حالا آخر این هفته ملت میرن به نماینده‌هاشون رای میدن که وارد خانه نمایندگان بشن و بعد اونا نخست وزیر آینده رو انتخاب کنن. حربی که بیشترین نماینده رو وارد اونجا کنه نخست وزیر رو تعیین میکنه و حزب رقیب هم یه دولت در سایه درست میکنه و این وزیر‌های در سابه میشن به پا برای دولت اصلی و به دولت گیر میدن سر همه کارایی که میکنه.

حالا جریان‌های سیاسی استرالیا بماند برای بعد، ولی نحوه تبلیغ کردن حزب‌های خیلی جالبه. در واقع من اولین باره که همچین چیزی میبینم. اینجا حزب‌ها علاوه بر اینکه میان میگن چه قول‌هایی میدن و چه کارهایی میخوان بکنن، با بی رحمی به حزب مقابل حمله میکنن و نه تنها نقد میکنن که هر از گاهی به بد و بیراه گفتن به همدیگه هم میرسن. مثل این مناظره اخیر رئیس حرب کارگرها با نخست وزیر فعلی جان هوارد، که دیگه اواخر جلسه به همدیگه رسما داشتن فحش میدادن و همدیگه رو دروغگو و متقلب صدا میکردن.

تلویزیون هم که بیشتر تبلیغاتش شده برای حزب کارگر یا لیبرال. مثل یکی از تبلیغ‌های حزب کارگر اینه که یه سری آمار میده از گرونی و زیاد شدن بهره و کم شدن کار و خیلی چیزای دیگه، بعد میپرسه تقصیر کیه و یکی یکی عکس وزیر‌های دولت رو نشون میده و میگه به خاطر بی لیاقتی اینا.

از اون طرف تبلیغ لیبرال‌ها تصاویر اعتصاب‌ها و تظاهرات اتحادیه‌های کارگری رو نشون میدن و میگن اگه کارگر‌ها برگردن اتحادیه ها دوباره قدرت میگیرن و شما اینو نمیخواین! از این طرف دوباره کارگرا تبلیغ میکنن که ما سیستم آموزشی رو تقویت میکنیم و از وان طرف عکس هوارد و نشون میده و روش یه بوق ناجور میزنه که این نمیکنه! دوباره کوین راد (رهبر حزب کارگر) میاد میگه من فلان کار رو میکنم، بعد عکس هوارد رو نشون میده و بوق میزنه مینویسه من نمیکنم. بعد دوباره بوق میزنه با عکس هوارد که من نیروگاه اتمی میسازم، کوین راد میاد میگه من به پیمان کیوتو (در مورد حفظ محیط زیست) ملحق میشم...

اما در مورد انتخابات. شرکت در انتخاباب استرالیا برای همه شهروندان اجباریه! طبق قانون همه شهروندان استرالیایی باید رای بدن و اگه نمیتونن به دلیلی رای بدن باید قبلش اطلاع بدن که به فلان دلیل، نمیتونیم امسال رای بدیم. اگه کسی رای نده جریمه میشه. برای همینه که درصد شرکت در انتخابات چیزی حدود نود و هفت درصده. البته کسانی هم هستند که میگن این مجبور کردن مردم به شرکت در انتخابات در تضاد با دموکراسیه. ولی خب میتونن رای سفید بدن همیشه.

البته ملت هم سیاسی فکر میکنن و کلن خیلی پرت نیستن از مرحله، دانشجو‌ها هم که هر روز خدا برنامه دارن که جان هوارد و لیبرال‌ها رو از قدرت بیرون کنن و کوین راد رو نخست وزیر کنن. ولی تو خیابون‌ها از پلاکارد و پوستر و کاغذ پاره هیچ خبری نیست. حالا نمیدونم اوضاع سیدنی چطوره ولی شهر ما که فقط عکس این دو تا بشرو یا رو بیلبورد‌ها میبینی یا جاهایی که تعیین شده برای اگهی ها. فکر کنم تمرکز اصلیشون رو تبلیغات تلویزیونی باشه و اینترنت. تمام بنرهای همه سایت‌ها از فیس بوک تا یاهو میل شده کوین راد و جان هوارد و انتخابات...

منم جو گرفتم حالا نشستم انتخابات استرالیا رو دنبال میکنم. دانشجوییم دیگه، چاره نیست!

پی نوشت: کانال‌های تبلیغاتی این حزب‌ها اینجاست. کارگرا یه سری تبلیغ خیلی بامزه دارن که اینطوریه که یه سری آدم رو که وانمود میکنن که قبلن به جان هوارد رای دادن رو میارن و جلوی دوربین میگن قول دادی فلان کار و بکنی که نکردی و فلان چیز گرون شده و کار کم شده و از این حرفا. آخرشم میگن ببخشید جان هوارد، ولی رای من رو از دست دادی. این کانال کارگراست.

اینم کانال لیبرال‌ها. لیبرال‌ها از اون طرف با آمار میگن تک تک دولت‌های کارگرا چقدر گند زدن به اقتصاد و اینا غیر قابل اعتمادند.

Labels: Politics