این و ببینین حتمن. از این مسابقه هاس که آدم‌های معمولی میان و هنر نمایی میکنن (مثل آمریکن آیدول) و در موارد خاص گه گاه چیز خوبی ازشون درمیاد، ولی بیشتر معروفیت برنامه به خاطر ضایع بودن بیش از حد شرکت کننده‌هاست. (ویلیام هانگ آمریکن آیدول رو که یادتون هست!)

حالا اینم فیلم پاول ه. با اون هیکل گنده‌اش و شغلش که موبایل فروشیه و با دندون‌های درب و داغون و قیافه‌اش که داد میزنه الان میزنه زیر گریه، میاد رو صحنه‌ای که داورش «سایمون کاول» ه و میگه میخوام اپرا بخونم. (سایمون که هم معرف حضور هست. دارو آمریکن آیدول و یکی از بد اخلاق ترین و به شدت ضایع کننده ترین آدم های روی کره زمین که از هیچ گونه تحقیر کردنی روی گردان نیست) ملت هم منتظر نشستن که قاه قاه به طرف بخندن. نتیجه رو خودتون ببینین...

چند بار اول که این فیلم رو دیدم تمام تنم مور مور میشد. حالا هر از گاهی که اعصابم خرابه نگاهش میکنم و هنوزم به وجد میام. از اون چیزاس که به آدم دو نوع احساس متفاوت میده. یکی اینکه فکر میکنی هیچ چیز غیر ممکن نیست و به زندگی امیدوار میشی، و یکی دیگه اینکه دلت میخواد همین الان بری بالای پل بریزبن و خودتو پرت کنی پایین!

تو بالاترین یکی به این فیلم لینک داده بود با عناون جوجه اردک زشت رو... واقعن عنوان برازنده‌ایه.

Labels: Life, Music