اولین بار تو دبیرستان بود که یه سی دی از آلبوم Come on Over به دستم رسید که رو نوار ضبطش کردم. یادمه تو دوران کنکور بود که همیشه موقع درس خوندن اون نوار و گوش میکردم. برای همینه که کلی از آهنگ‌های اون آلبوم، برام یادآور روزهای تست شیمی و فیزیک و حسابانه. (همیشه سر تست زدن ضبط اتاقم روشن بود... البته غیر از تست درس‌های عمومی) این آلبوم منو یاد خیلی‌ها میندازه، اول از همه محسن، که ازش این آلبومو گرفته بودم، بعد رضا، که همیشه با هم تلفنی حرف میزدیم. (هر نیم ساعت یک بار!) بعد یاد آزاده، که وقتی گفتم آلبوم شانیا تواین رو گرفتم نیم ساعت بهم خندید و گفت لهجه‌ات افتضاحه. هنوزم بعد از این همه سال، خنده‌هاشو فراموش نکردم.
بعد یاد علیرضا می‌افتم، وقتی یه سی‌دی از موزیک ویديوهای اینو گرفته بود و با هم میدیدیم و ذوق مرگ میشدیم. یادمه یه بار که رفته بودیم کانون زبان برام آوردش، یه جلسه بعد هم که کلاس داشتیم، کپی کردم و بهش پس دادم. از کلی از موزیک ویديوهاش خوشمون میومد. یکی اونی که تو یه راهروی دراز راه میرفت و آخرش وارد یه سالن بزرگ میشد. (From This Moment). اون کلیپ (Man I Feel Like a Woman) هم خیلی اعصابمون رو خورد میکرد، مخصوصن به خاطر اون پسرایی که پشت سرش تکون تکون میخوردن...
بعد‌ها نواره رو گم کردم. یادم نیست دادم به کی... مدت ها بعد که این آلبوم رو از تو دایرکتوری‌های کام‍پیوتر نیما، یه روز که رفته بودم خونه‌اش، پیدا کردم کلی خوشحال شدم. یادمه اون روز رو که یه سی دی ازش گرفتم که بقیه‌اش یادم نیست چیا بود، این بود، فکر کنم البوم آخرین خبر گوگوش هم توش بود. وقتی مامانم رو بردم رسوندم فرودگاه، موقع برگشتن دقیقن یادمه که تو ماشین داشتم همون CD رو گوش میکردم.
بعد آلبوم Up! اومد... مشخص ترین خاطره‌ام از این آلبوم مال روزیه که خونه انوشه اینا بودیم. فکر کنم تولد گیتا بود، یا یه روز دیگه. ولی خیلی‌ها جمع بودن. آرش بود، و مینا. کیوان هم بود. فکر کنم صبحش من رفته بودم دنبالش و با هم رفته بودیم خونه انوشه. دور هم نشسته بودیم و تلویزیون هم برای خودش روشن بود، که آهنگ (Thank you Baby) پخش شد. بعد یکی پرسید این همونه که (Ka Ching!) رو خونده؟ منم که داشتم به تمام این چیزایی که این بالا گفتم فکر میکردم گفتم آره. همونه.
حتا وقتی Ka Ching رو هم میبینم یاد شیما می‌‌افتم که همراه با شانیا دستاشو تکون میداد و میخوند : Lots of diamond ring, happiness it brings... و انگشتاشو یه جوری تو هوا تکون میداد که انگار میخواد انگشتر‌های الماسش رو نشون بده.
ولی محبوب ترین اهنگ تو این آلبوم برام Forever and For Always ه. همیشه... یه جوری تمام این فکر‌ها و خاطره‌ها رو، همه رو هم یکجا برام زنده میکنه.

واقعن اگه آهنگاشو گوش کنین، خیلی چیزای فوق العاده ای نیستن، خاطره انگیز هم نیستن. حتا صدای خیلی خوشی هم نداره. فقط برای من تداعی کننده چندین سال، و چندین مرحله از زندگیمه. جالبه که با هیچ موسیقی و هیچ سبک و هیچ خواننده دیگه‌ای این همه خاطره و احساسات یه جا جمع نشده.

پی نوشت: آزاده امریکاست. رضا داره میره مالزی، شیما انگلیسه، آرش کاناداست، کیوان هم سوئد. انوشه همدانه. علیرضا هم که...
پی نوشت ۲: علیرضا در وصف آهنگ Party for Two میگفت شنگول ترین آهنگیه که تو عمرش شنیده. میگفت که حتا اگه بزرگترین غم‌ها رو هم داشته باشی، این آهنگه به شدت سرحالت میاره...